wiadomość o zamknięciu świata

ścierają się płyty przesuwają fronty
narastają grzmoty i trzaski
świat ogarnięty paniczną muzyką
ocean przecieka przez  pustynne piaski
kaktusy kwitną nocą ten jeden raz w życiu
ich żarłoczne piękno znika w dzikim szale
grzechotnik błyszczy niczym węgorz
jednak przestał szeleścić i nie wije się wcale

cisza

w eterze zmieszana ze słabnącą falą
poszukuje końca

życie nie bądź jak chwiejny blady płomień

rozgrzewaj każdą mą tkankę

wejdź w krew w kości

przenikaj na wskroś

do szpiku

do czasu

do tchu

jedynie na moment targną nami dreszcze

Wiosna

w drewnianym kościółku

tam na górce

za ogromnymi drzwiami

czekasz  stęskniony

szeptaniem

westchnieniem

śpiewem 

proszę

pobłogosław  mi Panie

wiosenną radością

spokojnie rozkwitam

jak kaczeńce

jak źdźbło trawy pierwszej

z kluczem ptaków frunę

lekko

kołyszę się 

szybuję po niebie

jak promyk  na wietrze

ostatnia łza

zmniejszają się odległości

maleją dystanse spłaszczają orbity

jeszcze tylko to co w nas trochę nasze

a poza nami

poniedziałek jak piątek z pauzą na week i end

hamuje uczucia odziera pragnienia ze wstydu

każde choć nagie to sięga do słońca

ciepło i światło

nie po to by ogrzać stopy rozpogodzić czoło

w tej atmosferze

zbryla się  świadomość jak meteor

wypala się dusza wypada z ciał

nic

już nie krąży normalnie

w linii prostej spada

jak kropla

deszczu

ginie

.

plany na przyszłość

może powinnam wyjechać do Grecji

ale tam teraz taki kryzys  słońce się oddala

a tobie coraz  bliżej (tak mówisz) do spokojnych plaż

czekasz już tylko na bilet w  wieczną stronę

pędzę wciąż jak szalona

lecę po świeże bułki z rana do pracy potem na badania

wieczorem  spokoju szukam w stęsknionym domu

i wcale nie wiem gdzie znika  skurczony czas

może bawi się w chowanego leży pod poduszką

poczekaj znajdę cię szalony

upiekę pyszną szarlotkę zaraz zaparzę zieloną herbatę

pogadamy nareszcie  o tym co nas cieszy a nie boli

ten jeden raz usiądźmy  przy  dębowym stole 

w zdumieniu zapatrzmy się w siebie

przed podróżą

tv noir

szklanym okiem widzi pełno końców świata sodom i gomor

dostrzega ogień piekła rozpętanego przez pomyleńców

łapie w stopklatkę wybuch bomby podłożonej na stacji metra

intensywnie przerywa włączające się do akcji reklamy

uspakajające błękitem oceanu przesłanym w ofercie biura podróży

w pakiecie wraz z tsunami wstrzymuje loty i oddechy

potem już tylko bezkarnie rozpływa się na umytą podłogę

fot.Irena Tetlak

La Flamenca

Miłość jest wszystkim co mamy

i wszystkim czego nam potrzeba

a gdy zabraknie  kogo kochamy

to serce dumkę  w nas śpiewa

Miłość wszędzie jest taka sama

nawet  tu na Calle San Fernando 54

w falbanach emocji gości

w Taberne del Arte „La Flamenca”

Gdy śpiew kochanka ją budzi

rozchyla wachlarz pragnień

obcasem ogień rozpala

w barwach namiętności  wiruje

Ach ta jej  koronkowa sukienka

fot.Irena Tetlak

pragnienia

jesteśmy tacy dojrzali

że odczuwamy większość

nie używając wszystkich zmysłów

jesteśmy tacy samotni

ze niektóre wręcz nas dotykają

fot.Irena Tetlak

błękitny skrzypek w Thyssen-Bornemisza

jak baletnica wiruje lekko na palcach

wspina się po cyrkowej cienkiej linie
by nie zakłócić dziecinnej radości
młody byczek wciąż marzy o pięknej dziewczynie
koloryt obrazów w dźwięku wyśniony
kusi płomiennym bukietem i białym welonem
witebska opowieść wabi czarem
korzenie sięgają bruku krzyża i obłoków
wiatr rozwiewa pejsy
zdejmuje kapelusze
poezja przemyka madryckim bulwarem
mieszają się dwa światy
w siódmym niebie Bella z Chagallem
falują wolnością wieczni kochankowie
a niebieskie skrzydło z zegarem
stoi jak wryte

bo nawet czas dziś tutaj stanął na głowie

 

fot.Irena Tetlak

oniryczny poranek

nad gorącą filiżanką znaki
zapytania. krążyły w rytmie smooth.
ledwie dotykały codziennych spraw,
czarna kawa działała jak przytulenie.

redaktorka w tv powiedziała jestem
szczęśliwa. zabiła raka siłą woli.

ciśnienie poszło w górę. pogoda
ducha w nadmiarze. we mnie
gejzery optymizmu, esy floresy.
fruwałam.

Santa Cruz (Atocha )

dzwony wygrywają melodię

góralu czy ci nie żal

budzę się ze zdumieniem

otwieram okiennice

wpuszczam za próg nowy dzień

znów pełen niespodzianek

podobnie jak madryckie ulice

w nich wiele tajemnic

naszych i nie naszych bajek

fot.Irena Tetlak

 

gdzieś tam nad Adriatykiem

szczyty i pagórki porośnięte lasem
magnolie smukłe  jak strzeliste tuje
a obok liście laurowe na wyciągniecie ręki
pojawiają się czasem

pinie  jak stoły na wysokich nogach
z bogactwem nieba na zielonym blacie
w ich cieniu bielą się  kolumny
z utraconym dachem

wśród historii wykutej w kamieniu
zachwycają jak białe róże
w ogrodzie westalek  niewinność
i zapach snujący się  po murze

opodal zwrócone ku słońcu akanty
cieszą oczy
białe, różowe, fioletowe
ogromne kuliste oleandry

soczyste kaktusy
agawy jak przecinki w zdaniu
zjawiają się wypielęgnowane starannie
winnice i  oliwkowe gaje

dojeżdżając do miasta
na balkonach rozkwita barwami
trzepoczące na wietrze pośród pelargonii
pranie

tyle piękna w koło  i jeden smutek
wybrał sobie palmy

a one bezbronne, nagie
stoją jak wbite w kanał pale
tracąc swe przepiękne  pióropusze
to coś zżera je od środka


aż wyssie z  nich  dusze.

fot.Irena Tetlak

Jabłonie

zrywając stokrotki chabry i kąkole na zielonej łące
splatały ręce włosy i wianki pachnące biegały beztrosko
wkoło malinówki rosnącej niedaleko koszteli chowały się słodko za pnie
wskakiwały na huśtawkę bujały się  wysoko by sięgnąć korony
choć w rękach jeszcze wiśnie i napęczniałe maliny tryskające soczyście prosto z krzaka
napełniały całe garście podrapane agrestem z babcinego chruśniaka wybiegały
klaszcząc  w dłonie kręcąc się jak frygi  bo sad był ich teatrem

oczami uśmiech dzieliły  bez słowa zwyczajnie iskrzyły  na migi
rozgrzane słońcem zabawą melodyjnie deklamowały  sobie wiersze
a z umorusanych sokiem buzi  radośnie rozbrzmiewały strofy  :
 wiosna, wiosna idzie radosna
pachnące kwiecie rzuca po świecie
za nią dziewczyna 
kroczy
każda po kilka dorosłych zdarzeń pobiegła w swą stronę
po latach znów wiersz się plecie  tym co mają w sobie
jedna drugiej  podpowiada słowo po słowie
bo owoców sie nie zapomina  z tamtego ogrodu
powraca pyszny smak aż słodycz czuję się w ustach
i zapach   wielobarwnych kwiatów znów nęci
bukietami tkanymi jak w  folkowych chustach.

fot.Irena Tetlak

Woody Allen był w raju przed detektywem*

wczesnym czerwcowym popołudniem 2011 roku we Florencji
gdy spotkałam się z Dante Alighieri też zapomniałam języka w gębie

a mogłam  mu powiedzieć, że Włosi go uwielbiają- teraz tak sobie myślę
smażąc racuszki z jabłkiem i śliwkami

dobrze też pamiętam jak Michał Anioł  uniósł mi oczy ponad sklepienie
gdy  drżącymi dłońmi  sięgałam ledwie stóp Dawida

jestem Rzeźbiarzem powiadał i kochał fach nie mniej niż Rodin  -tak myślę
sobie smażąc racuszki z jabłkiem i śliwkami

dlatego  wiem  jak się czułeś Gil* o północy w Paryżu
konwersując z Hemingwayem  jak równy z równym mimo różnicy wieku

miałam wówczas podobne skojarzenia i głupią minę
a teraz tak sobie myślę jedząc racuszki  posypane cukrem pudrem

niesamowita podróż  - masz wyobraźnię człowieku.



* postaci z filmu Woody Allena O północy w Paryżu 

po drugiej stronie      (Atocha)                                                                   

vis a vis sklepiku z  kolorową włóczką

markowy sklep z puszystymi dywanami

a na szarym betonowym chodniku kłębią się nerwy

to jakiś dziwaczny zbieg okoliczności

dotknięci kryzysem wiją się jeden za drugim

jak splątane nitki wełny szukają wyjścia

oczekują na pokrzepienie

od rana w kolejce do Santa Cruz

przychodzą  po paczki

jak do świętego mikołaja

nie nazywają się żebrakami

ten stan dotyczy zbyt wielu

ale to nie oni mają pakiet kontrolny

(paradoksalnie)

chyba na szczęście dla siebie

fot.Irena Tetlak

 

Atocha - skąd dokąd                                   

biegnie w dwu kierunkach

przecina Paseo del Prado

raptem wskakuje do pociągu

ave odwracam się i nadal biegnie

słyszę jej wesoły gwar

jak pozostałe zatrzymuje się ledwie na sjestę

choć dudni głośnym echem

niedawnym stukotem młota pneumatycznego

rozrywającym jej powierzchnię

dźwięczy piskiem opon i klaksonów

na oślep świdrującym ciszę

za zamkniętym oknem

odpoczywam

fot.Irena Tetlak

Anick wciąż tańczy w teatro real                              

światłoczułymi dłońmi

nalewa herbatę do filiżanki

gładzi tiulowe fałdki

przysiada obok okna

na plaza de isabel płynie czas

wstrzymuje się między

polotem a gestem

niczym porcelanowa lalka

wkomponowuje się zgrabnie

w scenerię pełną bibelotów

lustrzane ściany pokoju absorbują

słońce urodzone do tańca

utrwalone blaskiem flesza

balet i baletnica

i dekady w albumach

a jej stopy jak wieża eiffla

wsparte na szpilkach

unoszą 

w podniebnych piruetach