na granicy bólu nie ma słonecznych plaż

cierpliwość obija się o dźwięki
w rezonansowej tubie
szalona karuzela z tabunem koni
o rozwianych grzywach
pędzących galopem
kłusem
galopem
kłusem
i
stępem w ciszę
dłużej niż wytrzymałość

za drzwiami wielkich miast

modom sprzyja szczypta pieprzu

trochę smaczku

mleczny ząb czasu

i kawałek nitki

do kłębka po śladach stebnówki

oby  połówki pełnej szklanki starczyło

na łzy które w emocjach wypłyną

jestem tuż za dziewczyno

prawdziwy do cna

jak powietrze

skrzydła otwarte na oścież

nie obawiaj się wiatru

tutaj hula tylko codzienność

nic w niej z ulicznego teatru

król życia

jesteś jak drzewo liściaste

masz swoje sezony

i potomstwo w gniazdach

zrzucasz pożółkłą marność

z siebie

zostajesz pozbawiony

wręcz nagi 
na granicy śmierci

odradzasz się w koronie

by grać na powrót w zielone

lepsi

rąbek prawdy wystarczy
praktycznie nie lubią ofiar
czasami ubolewają nad losem
obcych plemion
pani z warzywniaka doradzają
jakby wiedzieli cokolwiek więcej
sami mniej solą zupę
kierują retoryczne pytania
do upadłego
tak jakby można było
zarazić się odpowiedzią


szare ptaki

przed oczami szara ściana z paneli
szare wrony i gawrony
osłupiałe na dachu budynku
to znów przelatujące błyskawicznie
drgające punkty jak ze starych filmów
nie tyle rytmicznie co znienacka
na udrapowanym mgłami tle
wykonują nagły lot
i znikają za węgłem
niespodziewanie

zaskakują
zjawiając się jak migotanie


stąd wszystko wydaje się inne ...

zza szyby słońce puszcza oko
licho
połyskuje ginie znów błyszczy
zgrzyta po szynach tramwajów
jakby dawało znaki
bezwiednie łapię zwierciadło
próbuję chwycić oddech
(przecież nie zajączka)
jedynie równowagę aby linia ciągła
na wykresie łączyła odpowiedni punkt
z punktem
odniesienia proste
i jasne
tym razem nie odwiedzę zmarłych
jutro - pierwszego listopada

serce pulsuje mi jak w ogniu świec
...otoczone wieńcem