Maria Kryńska - Szostak po lekturze "Drogi" napisała na Facebooku :

Wiersze Ireny

w jej zbiorze poezji „ Droga” (Wydawnictwo Autorskie Andrzej Dębkowski, 2021) ujmują mnie chwytaniem światła i piękna życia w poetycką przestrzeń:

„farby wciąż jeszcze pachną/cieszą niemal słonecznym blaskiem/ zza firanki promienie/ tańczą po parapecie”

"obserwuję poranek – światło/ wie co będzie dalej”.

Daję się uwodzić „ rzekom pełnym słodkiej wody’, które „oddalają się jak fatamorgana”, ciepłym kamieniom, szlakowi, który "rozsypuje się miałko". Jednak najbardziej z tego tomu przemawia do mnie wiersz „Krwioobieg” i takie przekonanie autorki, że możesz być podróżnikiem i swoim własnym światem, że masz w sobie przestrzeń i „ odległość, dwa i pół równika”.

Jednak poetka ostrzega mnie też, że w tym wewnętrznym świecie, szczególnie w czasie pandemii, który pojawia się tutaj ze swoimi elektronicznymi gadżetami, maseczkami i gumowymi rękawiczkami, możesz nie poczuć się podróżnikiem, a rybą w akwarium

„i jak ryba/ nie mam głosu/ płynę”.

W przestrzeń tych wierszy wkrada się zagadkowa dla mnie postać Celiny – to kontynuacja pomysłu z poprzedniego tomiku. Celina przynosi ze sobą rodzaj niepokoju. Teraz przychodzi mi na myśl Maria i Marta, bohaterki jednej z przypowieści w Ewangelii. Jedna kontemplowała myśl Mistrza, druga tonęła w wirze obowiązków i powinności, nie znajdując u Mistrza zrozumienia - Marta nie wyczuwa doniosłości chwili i traci czas na przyziemne sprawy. Czy Celina jest taką Martą? Musiałabym sięgnąć po poprzedni tomik autorki, by się o tym przekonać.

W świat poetycki Ireny wkradają się różne niepokoje: rozstanie, reanimacja, puste łóżko, stres, cisza po burzy, bo w życiu „jest słońce i prawda bez iluzji” . Ale światłu możesz pomóc – zdaje mi się, bo ono jedynie:

„milczy razem z cieniem

rozkłada ręce

aż ktoś odważy się ruszyć

pierwszy przesunąć

na druga stronę domu

wniknąć w okna”

I aż się chce wtedy „odsłonić szyję i ramiona, językiem dotknąć ust”.

Dziękuję, Ireno, za tomik. Miałam odesłać ci w zamian moją antologię, ale przypomniałam sobie, że już ją masz, więc może poczekasz aż ja coś wydam i wtedy się zrewanżuję wierszami. W czasach pandemii chętnie wybrałam się z Tobą na spacer "cienką linią sosen". I tak sobie pomyślałam, że może się tak zdarzyć, że zwykłość codziennych obserwacji świata, który znamy i dotykamy, może w przyszłości wydać się unikatowa, bo nasza rzeczywistość zmienia się szybciej niż nam się wydaje. 

Maria Kryńska