trochę jakby nie z tej ziemi

Kantata na sześć cztery lub dwa

skrzydła Rozwija w bólu

egzystencji Zaprzecza istnieniu

duszy Nie ważne bratniej czy siostrzanej

Płeć odbija się w lustrze Rozmyta

plama na szarej pościeli Wyciekła z przełyku

jak rozpacz zatopiona ostatnią kroplą

wódki Zabrakło nadziei Przybyło

kłamstw Każda droga dobra

by dotrzeć do wnętrza Sumienia

upadłych i potykających się choćby o krzesło

są bardziej lub mnie wrażliwe Jedynie

emocje i świadomość określa

pozycje Dotąd nieznane

rano może okazać się wybawieniem