temat rzeka

najdalsze flanki ostatnie rubieże

ogniska zapalne i idące fronty

opasane śródziemnym morzem

jak szeroką fosą

suchą stopą wpław nie sposób

jedynie na boso z nadzieją

by zasnąć nareszcie pod dachem

ominąć śmierć i połączyć brzegi

sięgają do źródła śmiało

przedeptują nurt jak wiślaną łachę

czasem wypełnione koryto rzeki

susza odkrywa skarbami potopu

dzieci nie tego boga

to nie tędy miała płynąć rzeka

ludzi których nie sposób zatrzymać

policzki dopiero co piekło słońce

teraz sól oczy barwi bladym różem

pachnące wanilią całkiem nieduże

drewniane koniki bujane

zbyt ciężkie na dziecięce plecy

padły jak pierwsze słowa

trudne do zrozumienia podszepty

w głowach ich ojców niesione dalej

idee chowane w pacierze

kołyszą sen dotąd nieznany

tak jak kismet między wierszami

flauta

to dziecko przecież nie miało pojęcia

co lepsze

co oznacza jutro

jego policzki gładkie jeszcze jak piersi

pachniały mlekiem matki

a słowo pierwsze piekło solą

krzyk nie przebił się przez kostła

oddech zdusił poryw wartki

a ciało - jak monument - fala wyniosła

kładąc kres wędrówce