dzieci nie tego boga

to nie tędy miała płynąć rzeka

ludzi których nie sposób zatrzymać

policzki dopiero co piekło słońce

teraz sól oczy barwi bladym różem

pachnące wanilią całkiem nieduże

drewniane koniki bujane

zbyt ciężkie na dziecięce plecy

padły jak pierwsze słowa

trudne do zrozumienia podszepty

w głowach ich ojców niesione dalej

idee chowane w pacierze

kołyszą sen dotąd nieznany

tak jak kismet między wierszami