klucz (w nas)wiolinowy

snuję melodię
z nutą melancholii
osadzona w szaro-błękicie
stroję ( się)
niczym w piórkach sroka
błyszczą kałuże
połyskują okna
w mgnieniu oka
światła nie brakuje w przestrzeni
i nic nie zmieni czas

współgrają dźwięki
rośnie las wiolinowych linii

 a Ty

rozpadam się jak resztki wspomnień
zatrzymuję na chwilę kawałek myśli
o tobie wciąż niepewna wpół zdania
zawieszam głos i całkiem naga
wypatruję chociaż źdźbła

a ty masz zielone myśli jak trawa

narów

ene due rabe

ele mele hyc

zaczyna się w piaskownicy

od rozdeptania babki z furią

( jakby nigdy nic)

od złamania łopatki i wylania wody z wiaderka

niewinnie jak niewinne może być dziecko

ene due rabe

ele mele hyc

gdy nie minie jak świnka  

życia rys to pic