Zapraszam na Spotkanie autorskie oraz  do lektury tomiku wierszy

pt. Lilak

„W swojej poezji Irena Tetlak stawia wiele pytań. Poetka nie podaje jednak na nie gotowych odpowiedzi. Dramatyzm widoczny w jej poezji nie bierze się z pytań i odpowiedzi, ale po

prostu z prawdy.

Ta poezja uczy nas, że cicha mądrość potrafi być ostrzejsza od histerycznych ciosów głośnych moralistów. (…)W tomie znajdujemy wiersze, które wywołują w czytelniku głęboką refleksję nad życiem i przemijaniem(…)Irena Tetlak tworzy poetycki świat, w którym, jak w życiu, bohaterowie – niby zwyczajni bo nie całkiem dobrzy i nie do końca źli, to jednak jakby nie z tego świata, a i poeta przecież nie jest kimś zwyczajnym, prostym. Losy jej bohaterów są też przewrotne – tu nie ma miejsca na nudę i senne bytowanie –stają się zawrotnym życiem na krawędzi. Czasami czytelnik pewnie wolałby tego nie próbować, jest jednak też coś, czego na co dzień w życiu nam brakuje – jakaś tajemniczość, nieuchwytne obcowanie z prawdą o życiu...”

– napisał m.in. w Posłowiu Andrzej Dębkowski – Wydawca i Redaktor książki .

…a oto kilka wierszy…

czuję zapach maciejki

myśli – obracam w jedną stronę

jak klucz w drzwiach

przed chwilą jeszcze w chaosie ludzkich emocji

we wrzawie dworca

synkopowanej zgodnie z rozkładem jazdy

w ulicznym pośpiechu

wstrzymywanym jedynie na czerwonym świetle

rozglądam się i zapamiętuję

każdy dowód na istnienie wzajemności

nim wchłonie ją milczenie czterech ścian

otwieram okno

światło nie porusza się w próżni

przeciska się między rzęsami

obmywa w porcelanowej misie

wlewa strumieniem

w rozgrzane ciała

przenika z cząstki do cząstki

faluje

z kałuży rozlanej przez Morganę Le Fay

wyłania się w kolorowej impresji

ubywanie

codziennie trwa casting na bycie sobą

za wcześnie na siedzenie w loży

zmęczenie – owszem – w samą porę

niepotrzebnie jednak zostawia ślady

pozwala zapomnieć o chwili

pamięta co działo się pół wieku temu

a przecież czas nie gra tu żadnej roli

zresztą stare role straciły przydatność

teraz nikomu nic nie mówią

do spełnienia pełno nowych

i tak nieustannie

bogactwo ról

wielość zmęczeń

trwałość śladów

aż do wypełnienia

kocham z tobą rozmawiać

gdybyś nie spytał mnie wtedy o Boga

niewiele zadziałoby się między nami

nie byłoby bluesa ani rock & rolla

nie byłoby szczęścia ani cierpienia

nadal martwe byłoby moje ciało

 błękitny skrzypek w Thyssen-Bornemisza

jak baletnica wiruje lekko na palcach

wspina się po cyrkowej cienkiej linie

by nie zakłócić dziecinnej radości

młody byczek wciąż marzy o pięknej dziewczynie

koloryt obrazów w dźwięku wyśniony

kusi płomiennym bukietem i białym welonem

witebska opowieść wabi czarem

korzenie sięgają bruku krzyża i obłoków

wiatr rozwiewa pejsy

zdejmuje kapelusze

poezja przemyka madryckim bulwarem

mieszają się dwa światy

w siódmym niebie Bella z Chagallem

falują wolnością wieczni kochankowie

a niebieskie skrzydło z zegarem

stoi jak wryte

bo nawet czas dziś tutaj stanął na głowie